10 " (...) Co mam zrobić (...) "

Myślałam,że on już nigdy nie zejdzie. Krzyczałam,prosiłam,ale on wchodził wyżej i wyżej. To było straszne.

- Ja chcę na dół!!!!James proszę!!!-bylam bliska płaczu.

Chyba nie jest takim potworem, bo uległ mojej prośbie i zszedł na dół. Szybko się od niego odsunęłam.

- Spokojnie. Nie bój się.

- Mówiłam,że nie chcę!!!

- Ale czego ty się tak boisz?

- Nie wystarczyło ci słowo nie chcę!? Jesteś okropny! Nie nawidzę cię! Ja nie chciałam,a ty tego nie mogłeś zrozumieć?!-moje oczy były przepełnione łzami.

- Spokojnie już nie będę cię zmuszać.

- Ja chcę do domu.-w tym momęcie łzy popłyneły mi z oczu niczym strumyk-Zabierz mnie do domu. Już. Nie chcę tu być. Ja chcę do domu. Proszę.

- Dobrze. Nie płacz.

James chciał mnie przytulić,ale ja się od niego odsunełam.

- Do domu. Teraz. Proszę.

Wszyscy wyszliśmy. Ja i Camill szłyśmy jako pierwsze. Camill próbowała mnie pocieszyć,ale to nic nie dało. Byłam zabardzo przestraszona,że to sie powtórzy. Nie mogłam się opanować. Usiadłam w kącie w limuzynie i milczałam aż dotarliśmy do domu. Szybko weszłam do środka i skuliłam się na kanapie. James usiadł kołomnie. Szybko wstałam i pobiegłam na górę. Nie wiem o czym rozmawiali,ale Camill darła się na Jamesa. Ulrzyło mi,ale też nie chciałam,żeby oni pokłucili się przezemnie. Zerwałam się z łóżka i zbiegłam na dół.

- Camill.

- Vivienne, ja cię strasznie przepraszam myślałem,że...

- Że co? Że będe zadowolona z tego?

- Myślałem,że lubisz wspinaczki.

- To źle myślałeś. Daj mi spokój.

Weszłam do kuchni i usiadłam na szafie.