124 " (...) JUŻ!!! (...) "

Hejoo ;* Tak, tak wiem. Miałam dodać jednorazówkę z Carlosem, ale... jestem w połowie i jakoś nie potrafię jej skończyć :( Naprawdę, strasznie mi się podoba i chciałabym Wam już ją pokazać, ale nie mogę, bo nie jest skończona :( Dlatego teraz Was zanudzę ;p Mam nadzieję, że mi wybaczycie moje nie ogarnięcie i nie zanudzicie się na tym rozdziale ;) 

Zapraszam ;* 


Wróciłem do hotelu około 9:00 pm. W tym czasie dużo sobie przemyślałem i postanowiłem. Zdeterminowany wszedłem do pokoju i zobaczyłem jak Vivienne ogląda telewizor. Natychmiast go wyłączyłem. 
- Oglądałam to - mruknęła niezadowolona. 
- Pakuj się. Wracamy - powiedziałem stanowczo. 
- Co? Ty chyba sobie żartujesz! - wrzasnęła. - Mieliśmy być tutaj tydzień, a nawet jednego dnia nie spędziliśmy!- Pakuj się! - warknąłem.
- Nie.

- Za dziesięć minut masz być gotowa - syknąłem olewając jej wcześniejszą wypowiedź. Poszedłem do swojej sypialni, gdzie się szybko spakowałem, układając w głowie już plan działania. Chcę wszystko naprawić. Nie dam się już poniżać. Harry pożałuje tego, że wplątał mnie w te całe narkotyki. Nie będę już mu chronił jego tyłka. Jest w końcu dorosły, więc mam to w nosie czy go zamkną czy nie. Mam też już plan jak wrócić na szczyt. Big Time Rush powróci na szczyt. 
Tak jak powiedziałem Vivienne była gotowa w dziesięć minut i czekała na mnie. Szybko ją wyprowadziłem z apartamentu  poszedłem oddać klucz. 
Już po chwili pakowałem nasze bagaże do samochodu. 
- A tobie co odbiło? - zapytała brunetka kiedy zamknąłem bagażnik. 

Szybko chwyciłem ją za rękę i wsadziłem do samochodu. 

- Wiesz, że to bolało? - zapytała kiedy usiadłem obok niej i ruszyłem z piskiem opon. 
Szybko wyjechałem na autostradę, więc przed północą mieliśmy być w domu.
- Powiesz mi w końcu co ci odbiło? - zapytała brązowooka. 
- A interesuje cię to w ogóle? - warknąłem. - W końcu nie chcesz się ze mną zadawać. Chcesz mnie unikać. 
- James, to nie tak. 
- A jak? Może zaraz mi powiesz, że to dla mojego dobra, co? Daruj sobie. 

- Co cię ugryzło?
- Prawda - warknąłem i dodałem gazu.
- Ej! - krzyknęła, kiedy wjechaliśmy do miasta. - Zwolnij! 
- Jak sobie życzysz - uśmiechnąłem się cwanie i gwałtownie skręciłem na nasz podjazd, a następnie ostro zahamowałem. - Proszę bardzo - uśmiechnąłem się wrednie. 
- Idiota - skwitowała i wyszła z auta. 

Oczami Vivienne


- Nie zapominaj, że ten idiota cię kochał - dodał, uśmiechając się wrednie. I tym trafił w mój czuły punkt. Jak to kochał? Przecież mówił, że mnie kocha. To niemożliwe. 
- Rusz się księżniczko - mruknął i wziąwszy nasze bagaże pchnął mnie w stronę drzwi. - Otwieraj. Na co liczysz? - Na... Na nic - szepnęłam i wykonałam jego polecenie. Kiedy weszliśmy do salonu rzucił nasze bagaże na podłogę i poszedł do kuchni, a ja za nim.
- James, co ci odbiło? Ty taki nie jesteś - szepnęłam kładąc rękę na jego ramieniu.
Gwałtownie ją strącił i ścisnął mój nadgarstek. Poczułam jakby mi kości miażdżył. Zawsze zapominam ile on ma siły. 

- Nie dotykaj mnie - wycedził przez zęby. - Nigdy mnie nie dotykaj, nie patrz mi w oczy i nie stawiaj oporu - syknął i puścił mnie, a następnie wyszedł trzaskając drzwiami. Słyszałam jak stawia ciężkie kroki na schodach, a następnie wchodzi do swojego pokoju. 

Powoli wyszłam z kuchni i wzięłam swoje walizki, a następnie ruszyłam na górę. Oczywiście jak to ja musiałam się potknąć i pobudzić przyjaciół. 
- Co się dzieje? - z pokoju wyszedł zaspany Carlos.   
- Ktoś jest w domu? - zapytał śpiący Kendall.

- Początkujący złodziej? - zapytał ledwo przytomny Logan, ale kiedy wszyscy zobaczyli, że to ja zaczęli się śmiać.

- Ona by się na złodzieja nie nadawała - zaśmiała się Christine. - Dzięki - mruknęłam z uśmiechem. - Pomożecie? 
- Jasne - dodali chłopcy i wzięli ode mnie bagaże, a następnie zanieśli je do mojego pokoju. - Dziękuję - uśmiechnęłam się. - Nie ma sprawy - dodał Kendall czochrając moje włosy. 

- Następnym razem jak będziesz się włamywać to rób to ciszej - dodał Logan i cmoknął mnie w policzek. - Dobranoc. 

- Dobranoc - szepnęłam i razem z blondaskiem sobie poszedł. 

- Śpi dobrze mała - dodał Latynos i pocałował mnie w czoło. 
- Ty też - uśmiechnęłam się i zniknęliśmy w sowich sypialniach. 
Z uśmiechem położyłam się spać i o dziwo po chwili odpłynęłam.

Obudziły mnie promienie słońca. Przeciągnęłam się jak kotka i wstałam. Wzięłam ubrania i poszłam się przebrać. Gotowa zeszłam na dół. W salonie siedział Carlos i oglądał telewizor.
- Hej - uśmiechnęłam się. - Gdzie wszyscy?
- Cześć księżniczko - uśmiechnął się. - James gdzieś wybył, dziewczyny na zakupach, a Kendall i Logan poszli do kina.
- A ty dlaczego zostałeś? - zapytałam i poszłam do kuchni. Pena wyłączył TV i poszedł za mną 
- Bo chciałem z tobą porozmawiać - dodał i usiadł do stołu. 
- O czym? - zdziwiłam się. 

- Co się wydarzyło w Malibu? 

- Nic - wzruszyłam ramionami. - A co miało się wydarzyć?
- Twoje słowa mogą mnie oszukać, ale wzrok tego nie zrobi - powiedział i stanął na przeciw mnie. - Co tam się wydarzyło?
- No nic.

- Chcesz mi powiedzieć, że James od tak zmienił się w nieczułego gościa, a ty się go zaczęłaś bać? - uniósł brew do góry.

- Wcale się go nie boję! - zaprzeczyłam szybko. 
- Vivienne, przecież widzę. 
- Nic nie widzisz! - warknęłam. 

- Nie wmówisz mi, że od tak się tak zmienił! - podniósł głos, ale szybko wrócił do poprzedniego tonu. - Vivienne, martwię się. Rozumiesz? Nie chcę, żeby stała ci się krzywda. 

- Carlos - szepnęłam i bez zastanowienia go do siebie przytuliłam.
- Hej, nie płacz - szepnął i zaczął gładzić mnie po plecach. - Powiedz mi co się dzieje.
- No dobra - szepnęłam  i poszliśmy do mojego pokoju. 
Opowiedziałam mu wszystko od początku do końca. Podziwiam go, że potrafi tak dobrze słuchać. 

- Najgorsze jest to, że chyba nadal go kocham, ale ja tego nie chcę - szepnęłam. 

- Rozumiem - dodał. - Ale to minie. Zobaczysz. 
- Skąd wiesz? 
- Bo sam tak miałem z Stephanie - uśmiechnął się. 

- Jesteś wspaniały - uśmiechnęłam się i przytuliłam go do siebie. 
- Wybaczcie, że przeszkadzam tą ckliwą chwilę, ale jesteś mi potrzebna księżniczko - mruknął Maslow. - Po co? - zdziwiłam się.
- Załóż coś skąpego i za dziesięć minut widzę cię w aucie - warknął i wyszedł. 

- Widzisz? - zwróciłam się do Peny. - I weź się go nie bój. 
- Pogadam z nim - dodał i wstał. 

Usłyszałam tylko jak coś ciężkiego upada na ziemię. Szybko wybiegłam z pokoju i zobaczyłam jak Carlos leży na ziemi ze złamanym nosem. Wszyscy już tam byli. 
- Nigdy się tak do mnie nie odzywaj - warknął i zwrócił się do mnie. - Gdzie miałaś być?! 
- J... Już - jąkałam się i ze łzami w oczach poszłam do samochodu. Po jakiś dziesięciu minutach chłopak do mnie dołączył.
- Jedyne co masz robić to wyglądasz seksownie.  Czaisz? 

- Tak, ale...- Żadnych pytań - warknął. - Masz siedzieć cicho! 
- Yhym...

- A i możesz czuć się jak panienka do towarzystwa - uśmiechnął się cwanie. 

- Ty chyba żartujesz?! - poniosłam głos. 
Jedną ręką chwycił mnie za włosy i porządnie szarpnął, a drugą ręką ścisnął mi twarz. 
- Nie podnoś na mnie głosu, bo twoja buźka ucierpi na tym - warknął i puścił mnie, a następnie gwałtownie ruszył w kierunku nieznanych mi dzielnic Los Angeles.

No i jest! ;p Mam nadzieję, że nie zasnęliście ;p Postaram się skończyć Hate is my environment   i dodać w najbliższym czasie ;p a jeśli nie to napazgram 125 xd ;p ;) Do zobaczyszka kochani ;* <3